Yanan bir ağaç değil yalnızca…
Yanan bir köy değil…
Bir memleketin ciğeridir kül olan.
İzmir'de bir çamlık yanarken, Hatay’da zeytinlikler yok olurken, Sakarya’da köyler boşaltılırken, Bilecik’te, Manisa’da, İstanbul’un kıyısında, Bursa’nın dağlarında sadece ağaçlar değil, sessiz kullar da haykırarak can verdi.

Kediler, köpekler, kaplumbağalar, kirpiler, kuşlar…
Kaçamayanlar.
Kaçmayı bile aklına getirmeyenler.
İnleyerek, sessizce, yanarak gittiler.
Ve biz insanlar, o dumanda sadece havayı değil; vicdanımızı da kaybettik.

Yirmi farklı noktada yangın…
Yirmi farklı şehirde aynı alev, aynı gözyaşı.
Her yaz aynı kabus, her yaz aynı acizlik…

Ve hâlâ sorulması gereken o büyük soru:
Neden?
Neden, yangın uçağı filomuz hâlâ yetersiz?
Neden, her yaz aynı yalan, aynı “geç kaldık” bahanesi?
Neden, ısrarla alınmayan uçaklar, yapılmayan yatırımlar?
Ve neden, her şey olup bittikten sonra herkes birden uzman kesiliyor da, yangın çıkmadan kimse konuşmuyor?

Kimi insanlar ise, olay sadece kendi başlarına gelirse ilgileniyor.
Evleri yanmadıysa, haberi geçiştiriyor.
Hayvanların feryadı kulaklarına ulaşmıyorsa, bakışlarını kaçırıyor.

Oysa biz böyle insanlar değildik.
Biz, komşusu açken tok yatamayan bir medeniyetin çocuklarıydık.
Biz, karınca su taşıyor diye sırtını incitmekten korkan bir peygamberin ümmetiydik.

Ve o Peygamber diyor ki:

“Kıyamet kopsa bile elinizde bir fidan varsa, mutlaka dikin.”

Ne büyük bir emirdir bu!
Kıyametin ortasında bile yeşertmekten, umuttan, yaşamdan vazgeçmeyin diyen bir öğüt…

Bugün artık o fidanı dikme zamanıdır.
Ama sadece toprağa değil…
Kalbe fidan dikme vaktidir.
Çünkü bu ülkenin en büyük yangını; ormanda değil, duyarsız kalplerdedir.

Bu yaz sadece ormanlar yanmadı.
Bu yaz; sessizliğimiz yandı, tepkisizliğimiz, alışkanlıklarımız, her şeyi normalleştirme refleksimiz yandı.
Ama hâlâ zaman var.
Her yangında parmağını başkalarına uzatan değil,
"Ben ne yaptım? Ben ne yapmadım?" diyebilen bir toplum olabiliriz.

Çünkü mesele sadece yangın değil.
Mesele; bir milletin aynaya bakabilme cesaretidir.

 Ama hâlâ zaman var.
Her yangında parmağını başkalarına uzatan değil,
"Ben ne yaptım? Ben ne yapmadım?" diyebilen bir toplum olabiliriz.

Çünkü mesele sadece yangın değil.
Mesele; bir milletin aynaya bakabilme cesaretidir.

Ve sormak gerekir:
Biz nasıl bir ümmet olduk ki;
O Ulu Peygamber, “Kıyamet kopsa bile elinizde bir fidan varsa mutlaka dikin” derken,
biz Meclis’te zeytin ağaçlarını kesmek,
ormanları madene açmak için yasalar çıkarıyoruz?

Ne ara bu kadar kör olduk?
Ne ara toprakla bağımızı,
ağaçla aramızı,
fidanla imanımızı bu kadar kopardık?

Müslüman olmak, sadece namaz kılmak, cuma hutbesi dinlemekle değil,
bir canı yaşatmakla, bir ormanı korumakla başlar.

Unutma…
Sen ağacı keserken göğe yükselen her toz,
bir dua yerine lanet olarak döner.
Ve yanan her kök,
sana “Ben de Allah’ın bir kuluydum!” diyecek ahirette. 

Kalın Sağlıcakla

Ebubekir YUCA