Sadece 11 yaşında bir çocuk…

Kendi mahallesinde, arkadaşları arasında dışlanmış.

Ve o çocuk, “Seni aramıza alacağız” vaadiyle kandırılıyor.

Şart şu: O dik bayırdan bisikletle insin.

İniyor. 
Ve bir daha kalkamıyor.

Bir çocuğun oyun oynama umuduyla ölümle buluştuğu bir ülkede, hâlâ “çocukluk masumiyetinden” nasıl bahsedebiliriz?

 Bu olay sadece o çocukların suçu değil.

Akran zorbalığı, çocukların içindeki öfkenin, sevgisizliğin, empati yoksunluğunun en çıplak hali.

Ve bu öfke bir yerden geliyor: evden.

 Çocuğuna sınır koymayan, vicdan öğretmeyen, başkasının hakkını önemsemeyen ebeveynler…

Siz farkında olmadan bir canavar yetiştirmiş olabilirsiniz.

Okulda öğretmen nasihat etsin, psikolog anlatsın, devlet broşür bastırsın…

Ama evde vicdan yoksa, o çocuk bir gün bir başka çocuğun sonunu getirir.

 Artık “çocuk onlar, büyüyünce anlarlar” demek yetmez.

Artık “üzülmeyin, kader” diyemeyiz.

Çünkü bu kader değil; ihmalin, kayıtsızlığın, sevgisizliğin sonucu.

Ben inanıyorum ki bu ülkede bazı şeyler ancak can yanınca değil, cüzdan yanınca değişir.

Bu yüzden, akran zorbalığı yapan çocukların ailelerine ağır para cezaları kesilmeli.

O cezalar, bir evde ilk kez sessizliği değil, sorgulamayı başlatsın.

Belki o zaman bir anne, çocuğuna “senin yaptığın bir oyunun bedeli bir hayat olabilir” diyebilir.

Bir çocuk, bir daha “aramıza alacağız” sözü uğruna ölmesin.

Bir anne, “oyun oynayacak” diye gönderdiği çocuğunu bir daha eve getiremesin istemiyorum.

 Zorbalık bir davranış değil; bir toplumsal hastalık.

Ve bu hastalıkla savaşmak için artık herkesin elini taşın altına koyması gerekiyor.

Esra Yalçın Ünal