O ateşi bir isim tutuşturdu:
Mustafa Kemal Atatürk.
Bir milletin makûs talihini değiştiren, tarihin en onurlu direnişini örgütleyen, “Beni övme, beni anla.” diyen o büyük lider…

1919’da Samsun’a çıktığında ne topu vardı, ne tüfeği, ne de umudu kalmış bir halk…
Ama bir şeyi vardı: İnancı.
Atatürk o inancı şu sözle özetledi:

“Türk milleti zekidir, çalışkandır.”
Ve o inançla, o zekâyla, o azimle bir millet yeniden ayağa kalktı.

Yokluktan Var Olmaya Giden Yol

Siperlerin içinde çamura bulanmış askerlerin kalbinde vatan sevgisi, açlığın ortasında iman, karanlığın içinde ışık vardı.
O ışık, cepheden cepheye koşan isimsiz kahramanların gözlerinde yanıyordu.
Kadınlar cephane taşıdı, çocuklar mektup yazdı, yaşlılar dua etti.
Kimi tarlasında çalışırken sırtındaki bezi mermi taşıyacağı torbaya çevirdi,
kimi yavrusunu komşusuna emanet edip cepheye koştu.
O çocuklar, o anneler, o babalar biliyordu ki: “Ölürsek vatan sağ olsun.”

Ve sonunda, o dualar bir destana dönüştü: Kurtuluş Savaşı.
Mehmetçik düşmana değil, umutsuzluğa meydan okudu.
“Korkma, sönmez bu şafaklarda yüzen al sancak…”
dizeleri sadece bir marş değil, bir diriliş yemini oldu.

Anadolu’nun her köyünden bir kahraman çıktı.
Yokluk vardı, ama yılgınlık yoktu.
Yorgunluk vardı, ama teslimiyet yoktu.
Atatürk’ün önderliğinde Türk milleti, esareti reddeden tek ulus olarak tarihe geçti.
Ve 29 Ekim 1923’te, o meşhur cümle yankılandı:

“Türk milleti, azim ve kararıyla egemenliğini eline aldı.”
İşte o gün, hasta adam öldü; genç, güçlü ve onurlu Cumhuriyet doğdu.

Bugün Bizim Vazifemiz

Atatürk o büyük devrimi gençlere emanet ederken şunu biliyordu:
Cumhuriyet yalnızca bir yönetim biçimi değil, bir karakter meselesidir.
O yüzden dedi ki:

“Ey Türk gençliği! Birinci vazifen, Türk istiklâlini, Türk Cumhuriyetini, ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir.”

Bugün bu söz sadece bir hitabe değil, her Türk gencinin damarlarında dolaşan bir yemindir.
Her okulda, her evde, her yürekte yaşaması gereken bir öğüttür.
Bizim görevimiz; Cumhuriyet’in ne demek olduğunu, hangi yokluklardan doğduğunu, hangi bedellerle kurulduğunu unutturmamaktır.

Bugün bizim vazifemiz;
Ekranlarda değil, kitaplarda kahraman arayan gençler yetiştirmektir.
İnternette değil, kalbinde Atatürk’ü taşıyan çocuklar büyütmektir.
Kavgadan değil, bilimden güç alan bir nesil inşa etmektir.
Ve en önemlisi; Türk olmakla gurur duyan, vatanı için yaşayan,
“Benim en büyük servetim onurumdur.” diyen bir toplumu yeniden diriltmektir.

Unutmayalım; Osmanlı Devleti Türklerin İmparatorluğuydu,
Cumhuriyet ise Türklerin gururudur.
O gururu yaşatmak, sadece geçmişe saygı değil, geleceğe borçtur.

Son Söz

Bu vatan kolay kazanılmadı.
Her taşında bir Mehmet’in nefesi, her dağında bir annenin duası,
her rüzgârında bir kahramanın gölgesi vardır.
Cumhuriyet; bir rejim değil, bir ruhtur.
O ruh, Türk’ün damarlarında dolaşan bağımsızlık tutkusudur.

Atatürk’ün açtığı yolda yürümek sadece bir görev değil, bir varlık sebebidir.
Bugün minarelerden ezan, meclislerden milletin sesi yankılanıyorsa,
bunu o ruha, o azme, o yüce inanca borçluyuz.

Cumhuriyet; bir çocuğun okula gidebilmesi, bir kadının oy verebilmesi,
bir gencin özgürce hayal kurabilmesidir.
Cumhuriyet; eşitliktir, hürriyettir, vicdandır, millettir.

Ve biz, bu değerleri sonsuza kadar koruyacağız.
Çünkü biz Atatürk’ün evlatlarıyız.
Biz; vatanı, bayrağı, şehidi, emeği, alın terini kutsal bilen bir milletiz.
Ve biz söz verdik:

Açtığın yolda, gösterdiğin hedefe durmadan yürüyeceğime ant içerim.
Varlığım Türk varlığına armağan olsun.

NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!